Eindelijk IN Amerika :)

Hoi iedereen,

na twee dagen heb ik eindelijk de tijd gevonden om mn blog even bij te werken. Het is hier al een echte drukte geweest + het internet werkt hier niet naar behoren. Gisteren was ik ongeveer de enige die internet had (vraag me niet hoe dat komt hoor) en dus wilde iedereen graag zijn mails checken via mijn laptop...
Maar nu ist ie weer helemaal van mij alleen (hihi) en heb ik dus tijd

Even bij het begin beginnen... het vertrek was zwaar, vooral emotioneel dan, maar ook goed, want eindelijk was het zover! We hadden samen, met ons vijfen, 20kg overgewicht maar hadden het gelukt dat we niet moesten bijbetalen (anders was dat €200 geweest). Het was ook leuk op de luchthaven omdat mijn vriendinnetjes daar stonden met een grote spandoek :) Zooooooo lief en ik had dus niets door (mss omdat ik met zoveel dingen was bezig geweest de laatste dagen).

Eens op het vliegtuig naar Dublin zijn er nog enkele tranen gevallen, maar gelukkig konden we elkaar troosten. Iedereen vertelde haar gevoelens en vreemd genoeg had iedereen dezelfde... Iedereen had op dat moment het gevoel 'waar zijn we aan begonnen?!' en 'gaat me dit wel lukken?!' Na Dublin gingen we op het vliegtuig richting Boston, 7u vliegen. Tijdens die vlucht hebben we veel geslapen, filmpje gezien, gebabbeld, gegeten, gedronken, foto's gemaakt en de kinderen voor ons geobserveerd. Het waren namelijk twee kleine kinderen die 6u lang aan het huilen en brullen waren om dan een half uur voor we zouden aankomen in slaap te valle, grrr!
Infin, eens in Boston aangekomen was het daar nog maar 16u, terwijl wij al super lang 'wakker' waren :) Uiteindelijk ging dat wel goed, want tijdens het ophalen van onze bagagge (jaja, zonder problemen) ontmoetten we de andere ILEX-fellows al, direct in het Engels wat verbazingwekkend goed ging :p De eerste ontmoeting viel echt super mee, ik zag mn roommie terug en leerde de anderen kennen, echt leuk!

En toen begon het pas... we wandelden buiten met al onze koffers en daar stond iemand van ILEX ons op te wachten... Heel vriendelijke mensen waaronder o.a. Mike, the fieldcoördinator waar ik altijd bij terecht kan, zeer toffe mens en het ijs was direct gebroken. Daar op de luchthaven heb ik ook voor het eerst een bagel gegeten, amai dat is lekker, mjam!!!
Wij waren de voorlaatste groep dat aankwam, dus maakten we al snel kennis met alle anderen, echte leuke mensen.
Na even wachten, konden we instappen in de bus die ons naar Maine zou brengen... De bus viel wel bijna uit elkaar, maar we zijn er geraakt (hehe).
Deze trip duurde nog eens 3,5u en toen benk weer in slaap gevallen en pas wakker geworden toen we er waren... Het was toen 22u Amerikaanse tijd, maar dus wel 6u later naar mij gevoel, we waren precies wandelende spookjes :p

Uiteindelijk zijn we op een universiteit van Maine geraakt en konden we daar slapen... iedereen kreegn zijn/haar kamer toegewezen, we kregen nog wat te eten en toen benk in bed gevallen. Ik ben pas de volgende dag wakker geworden en had goed geslapen, echt super.

Het gekke is wel dat ze op één van de papieren geschreven hadden dat we gevoelens zouden hebben als een rollercoaster en dat is echt zo... ik hoor ook van de anderen dat ze de ene moment eecht uitkijken naar het avontuur en de andere keer heel bang zijn en naar huis willen. Gelukkig zijn er nu drie mensen aanwezig die voor een extra jaar getekend hebben en zij helpen ons echt vooruit!!

Voila, de rest is voor een andere keer, het is nu 23u Amerikaanse tijd, laat genoeg om te gaan slapen, want om 8u morgen is het ontbijt.

See you al soon,
Zoen, Anouk x

P.S.: even een waarschuwing voor wie op bezoek wil komen: hou rekening met alle controles, dat is zeker 3 keer voor Amerika en dat duuuuuuuuuurt lang!! Je moet goed op voorhand alle papieren bijhebben en zeker je geduld niet verliezen.